Al snel is er resonantie tussen twee (of meer) mensen, wanneer zij naast elkaar gaan lopen. Meestal ga je onwillekeurig met elkaar in de pas lopen. Fysieke resonantie dus.
Dat komt omdat beenlengten onderling niet heel veel van elkaar verschillen en wandelende benen kun je zien als slingerende of schommelende (kuier)latten.
Christiaan Huygens had in 1665 de formule al gevonden waarmee de tijd uitgerekend kan worden hoe lang de slinger van een klok er over doet om heen en weer te gaan. In een eerder blog hierover schreef ik dat zelfs gekoppelde slingerklokken na een tijdje synchroon gaan lopen. En gebeurt dus ook bij met elkaar wandelende mensen.
Dit is die formule - T is de tijd om heen en weer te gaan, pi = 3,14 l is de lengte van je been en g = 9,81
Als je 80 cm (0,8 m) invult voor je beenlengte, kom je op een slingertijd T = 1,8 seconde. Dit is dan gemeten voor een heen en weer gaand been. Over één pas doe je de helft van die tijd, dus ongeveer iets minder dan 1 seconde. Dan wandel je met die beenlengte met een natuurlijke pas.
Maar zei A.F.Th. van der Heijden (?) niet dat de benen de wieken van de geest zijn?
Naast het fysiek in de pas lopen werkt dit ook in gevoelsmatig en mentaal opzicht.
Wanneer een gedachte wordt uitgesproken, een gezichtsuitdrukking of gevoel wordt uitgedrukt door de één en dat een ander dit oppakt, snapt of overneemt. Dan noem je dat ook resonantie of weerklank.
Mijn intentie is het, in het contact als wandel-/lifecoach, dit te bewerkstelligen. Niet zozeer door adviezen, meningen te geven maar door in gesprek resonantie te laten ontstaan en hiervan de ander bewust te laten worden. Hierdoor kan zo een ander zicht op jezelf of een situatie ontstaan.
Op deze manier geloof ik in een helende, heilzame werking van een gesprek en een mogelijk ontdekken van nieuw perspectief. In plaats van een verplaatsen, stem ik mij af en probeer iets te wekken in mijn wandelgenoot in plaats van a priori verandering te willen bewerkstelligen.
Comments