Mmm, lekker warm water, en ik hoef niets te doen. Mijn maatje zorgt er voor dat mijn mond boven water blijft en voor de rest mag ik drijven. Niets-doen is natuurlijk niet eenvoudig, drukke wezens dat we zijn. Toch word ik geholpen te ontspannen. Door de lekkere temperatuur en het wegvallen van het grootste deel van de zwaartekracht, begeleid door een partner die mij af en toe boven water houdt, kom ik gaandeweg in een andere beleving. De beleving van Aquabalance. Ik ontspan mijn spieren. De stilte onder water kalmeert mijn denken. Mijn ademhaling verdiept, verlangzaamt waardoor ik mij bewust word van een andere beleving van mijn lichaam, gevoel en denken. De beleving van mijn lichaam, het voelen ervan, het zicht erop, presenteert zich.
Van één van onze nationale astronauten, Wubbo Ockels, is bekend dat hij na de ruimtevlucht, terug op aarde, lange tijd niet kon slapen en dan ging ronddrijven in een zwembad. Drijven in water is nog niet hetzelfde als zweven in de ruimte. Toch benadert het lange verblijf in het water de sensatie van gewichtloosheid. Zwaartekracht is nauwelijks ervaarbaar, want het drijven onder begeleiding van een maatje en de stilte, geeft het gevoel van vrijheid. Op een gegeven moment heb ik zoveel vertrouwen in mijn maatje, mijzelf en het water, dat ik nog meer loslaat, in een zekere overgave. Het gaat gepaard met een siddering en een kreet van verdriet, blijdschap (ik weet het niet) waardoor ik nog meer kan zakken in mijn lichaam; meer vrijheid, daar lijkt het op: totaal van de wereld. Daarna ontstaat een spelletje ingezet door mijn maatje om mij los te laten zodat ik in de ontspanning onderwater zweef (om op tijd weer mijn mond boven water te brengen). Tijdloos, geen weet hebben van links/rechts en onder/boven. Van de wereld dus, en in mijzelf.
Dan zit ik in de film. Geluid, kleuren, veel, snel. Ik moet even wennen aan de impact, maar dat lukt zeker. Een maalstroom die me meeneemt de ruimte in van geluid, bekende melodieën, bekende beelden en ja, ook de ruimte in. ‘I wanna be free’. Ik zit in Moonage Daydream, film over David Bowie’s creatieve lange muziekleven. Met het beleven van deze film bewijst Bowie zijn aanstekelijkheid voor de zoveelste keer, waar het gaat om de beleving en de betovering van het reizen door de ruimte en de suggestie van vrijheid daarmee. Voor mijn eigen overzicht. Met Space Oddity (1969) begonnen naar mijn weten Bowie’s ruimtereizen. Life on Mars (1971) volgde en op zijn album Ziggy Stardust & the Spiders from Mars (1972) ging hij helemaal los – Starman, Moonage Daydream, Lady Stardust, Star. In de speelfilm The Man who fell to Earth (1976) viel de door Bowie gespeelde Mr. Newton als alien op aarde. In het nummer Ashes to Ashes (1980), vele jaren later, stelt Bowie dat Major Tom uit Space Oddity een junkie was. En in 1995 laat Bowie de Spaceboy er lustig en sexy op los zingen en dansen: ‘I wanna be free’ en nu ook in deze film. Was Bowie een gereïncarneerde ruimtereiziger? Je krijgt het vermoeden. In elk geval is het deel van hem, gezien zijn fascinatie en creativiteit met het onderwerp over lange tijd. In deze recente muziekfilm Moonage Daydream (2022), doet hij hele spirituele uitspraken. Zijn muziek en beelden kwamen altijd al diep binnen bij mij en dat samen met mijn eigen fascinatie – ruimtevaart. Hierbij beken ik dat ik vroeger altijd droomde om astronaut te worden.
Nog even Aquabalance. De beleving van mijn lichaam, mijn zelf openbaarde zich en na de emotionele eruptie nog meer. Ruimte en vrijheid ontvouwden zich; ben ik toch nog ruimtereiziger geworden?
Comentários