".. if you look long enough into a dark hole, then you perceive what is looking in .."
uit een brief van Jung aan Pauli
In z'n algemeenheid raak ik er meer en meer van overtuigd dat de terminologie van de fysica/natuurkunde zijn oorsprong heeft in de ervaring van binnenuit bij mensen. Per slot van rekening zijn mensen ook de enigen die natuurkunde bedrijven.
In de blog coaching-natuurkunde/1 stond iets over resonantie, een natuurkundig begrip, maar uitermate van toepassing in mijn coaching van mensen.
Nog een paar van die concepten, zowel van toepassing tussen mensen onderling én in de natuurkunde, wat de relatie tussen mens en de wereld beschrijft, zijn: spiegelen, lading, energie.
In dit stukje iets over spiegelen.
spiegelen en "daar voorbij"
De kans is groot dat je op de middelbare school bij optica geleerd hebt hoe je het spiegelbeeld van een voorwerp voor een spiegel kunt tekenen. Een vlakke spiegel zal een getrouwe weergave van elk voorwerp maken, ook als je zelf voor de spiegel staat.
Dit is dus door te trekken naar een coaching gesprek - als ik een goede coach ben (wat mijn bedoeling is ;-)) kan ik mijn gesprekspartner door mijn houding en juiste woorden spiegelen, wat in dit geval wil zeggen, zichzelf laten zien, bewust worden van zichzelf en that's it. Het is dus niet de bedoeling hem/haar van míj als coach of de omgeving bewust te laten worden, maar uitsluitend van zichzelf. Door goed te spiegelen kan ik dat wat een gesprekspartner zegt of doet heel getrouw "teruggeven", zodat diegene zichzelf ervaart op een nieuwe manier via mij als coach. (en dat kan verhelderend zijn).
Dit is de ideale setting. Je zou op deze manier een bolle of holle spiegel, waarvan je misschien op school ook wel het spiegelbeeld kon construeren, kunnen vergelijken met een coach die niet getrouw spiegelt en iets van zichzelf inbrengt en daarom een enigszins "vertekent" beeld geeft.
En als je de spiegel vervolgens weghaalt?
Hoe kan een voorwerp dan als spiegelbeeld worden weergegeven? Niet!
De lichtstralen van het voorwerp verdwijnen in het oneindige.
En wat is hier de parallel met het coachen? Waar blijft het beeld dat de gesprekspartner van zichzelf terug zou willen zien in een gesprek?
Ik denk dat ieder zich een situatie kan herinneren of voorstellen dat als je bijvoorbeeld een vraag aan iemand stelt en je wordt genegeerd en er geen antwoord komt, je een gevoel kunt hebben dat je er "mee blijft zitten".
We komen nu een beetje op mystieker terrein.
Gedachten en acties gaan niet als de weerkaatste lichtstralen op een voorwerp het oneindige in, maar de gesprekspartner "blijft er mee zitten", zonder feedback, zonder spiegeling.
Abyssus abyssum invocat, zou je heel dramatisch kunnen zeggen, de afgrond roept tot de afgrond. Minder dramatisch, in zen meditatie bestaat het beeld van de lege spiegel. Bij meditatie of bidden kun je je open stellen voor je zelf en naar binnen schouwen. Als de stroom van gedachten en gevoelens misschien tot een stilstand kan komen zou je dit het zien van leegte kunnen noemen. Zie ook citaat waarmee deze blog mee begint.
Terug naar coachen, mét coach.
Het is mijn intentie om een gesprek te voeren met een gesprekspartner om hem/haar te spiegelen en zichzelf te laten zien. Verfrist, in ander licht en met nieuwe ideeën!
Comments